Przez kilka godzin siedziałem znieruchomiały przed telewizorem i patrzyłem w odrętwieniu. Przede mną przesuwały się jakieś obrazki z biurem poselskim w tle, jacyś ludzie wchodzili i wychodzili, ktoś coś mówił, gestykulował. A ja nie mogłem się skupić ani na słowach, ani na obrazkach, ani na własnych myślach, które za nic nie chciały ułożyć się w jakąś logiczną całość, by przynieść ukojenie. I tylko pamięć przypominała, że przecież wiedziałem…
W ostatnich tygodniach w paru miejscach mówiłem, że ten czas jest w nastroju, w jakimś natężeniu emocji, w przeczuciach też, podobny do tygodni sprzed stanu wojennego. Wtedy również wiedzieliśmy (wiedziałem), że musi coś się stać. Że za dużo padło złych słów, by można było spokojnie oddychać i żyć.
W ciągu ostatnich lat padały nie tylko złe słowa. Nie tylko epitety i wyzwiska. I nie tylko kłamstwa. Padały słowa o zabijaniu. I to z jednej politycznej strony. O zabijaniu przeciwnika. A wcześniej temu przeciwnikowi odebrano człowieczeństwo – został nazwany moherem, watahą, bydłem. I proces ten wdrożyli ludzie, którzy doskonale znali ten mechanizm z klasycznego dzieła Klemperera „LTI” (Język Trzeciej Rzeszy). Bo kiedy się człowieka sprowadzi na poziomie języka do insektu lub przedmiotu, wtedy można spokojnie i bez wyrzutów sumienia przystąpić do ostatecznego rozwiązania.
Morderca w Łodzi przyszedł zabić Jarosława Kaczyńskiego. Zabić Go w osobach młodych członków Prawa i Sprawiedliwości. Uczynił to z premedytacją, z zimną krwią, przygotowany w narzędzia do egzekucji. Nie czynił – w swoim wypreparowanym sumieniu – niczego niestosownego. Przecież przed nim już wielokrotnie uczynili to ci, których podziwiał, patrząc ze swojego wygodnego fotela w ekran, jak mówili o „zastrzeleniu i wypatroszeniu” i o „wyrżnięciu”; i jak życzyli Mu szybkiej śmierci, najlepiej w tym roku, bo powinien to być dobry rok. I widział, że nikt tych gadających nie bierze za kołnierz i nie wyrzuca ze studia, że nikt specjalnie się nie krzywi z niesmakiem, a nawet musiał odnieść wrażenie, że to wszystkich bawi. W tym rozbawieniu inteligentnie też wyczuł niedosyt i oczekiwanie. I spełnij je z nienawistną przyjemnością.
W tej sytuacji powinniśmy sobie wszyscy, a szczególnie niektórzy, postawić pytanie: kto tak naprawdę jest mordercą?
Z tych rozważań przywróciła mnie do rzeczywistości rozmowa w studio TV INFO. Równie wstrząsająca, jak wcześniej rozegrany w biurze poselskim dramat. Szczególnie red. Rolicki nie silił się na oryginalność – wszystkiemu winien Kaczyński. Red Gmyz zachowywał się przyzwoicie, ale był mocno w tym odosobniony. Posłowie PO i SLD - no cóż, czy warto o tym pisać? W zacietrzewieniu zapominali nawet złożyć rodzinie i najbliższym wyrazy współczucia.
Piszę te słowa w nocy z wtorku na środę. W jakiej Polsce się rano obudzimy? W lepszej? Nie wierzę. Zbyt wiele w ostatnich latach doświadczyłem osobistej agresji, także i tej werbalnie drastycznej. Trudno też po tym relatywistycznym seansie, jaki zobaczyłem w TV INFO, wierzyć w rozbudzenie sumień. Jak tu nie wspomnieć Miłosza: „Idźcie w pokoju, ludzie prości/ przed wami jest jądro ciemności”.
